De showprocessen onder Poetin

Nederlands > Context > Historisch en politiek > De showprocessen onder Poetin

Showprocessen in de Russische Federatie

De massale executies behoren wel tot het verleden, maar sinds het eerste aantreden van Vladimir Vladimirovitsj Poetin (°1952) als president in 2000, kent de Russische Federatie opnieuw het verschijnsel van de schijnprocessen. Vóór hij president werd, had Poetin carrière gemaakt bij de geheime politie van de Sovjet-Unie. Van 1985 tot 1990 verbleef hij in Dresden, in de toenmalige DDR, als KGB officier verantwoordelijk voor het verhoor en de internering van dissidenten en van westerse spionnen die de Sovjet-Unie wilden binnendringen. Vlak vóór hij in 1999 premier werd in de regering van president Boris Jeltsin, stond hij aan het hoofd van de Федеральная служба безопасности Российской Федерации (ФСБ) [Federalnaja sloezjba bezopasnosti Rossiskoj Federatsii] (FSB) of de Federale Veiligheidsdienst van de Russische Federatie,, de opvolger van de KGB.

Als president toonde Poetin dat hij de technieken van de oude KGB nog goed onder de knie had. Dat toonde hij een eerste keer met de processen tegen Michail Borisovitsj Chodorkovski (°1963) en Platon Leonidovitsj Lebedev (°1956), de gewezen eigenaars van het oliebedrijf Yukos.


Michail Chodorkovski en Platon Lebedev

De oligarch Michail Chodorkovski, die in de jaren '90 de rijkste man van Rusland was geworden, had zich laten opmerken door zijn kritiek op de corruptie in het Russische staatsbestel. Bovendien zette hij zich ook in voor meer openheid in het bestuur met zijn burgerbeweging Открытая Россия [Otkrytaja Rossija] of Open Rusland, en gaf hij zijn actieve steun aan diverse liberaal-democratische oppositiepartijen in de aanloop naar de Russische parlementsverkiezingen van 2004.

In februari 2003, tijdens een op de televisie uitgezonden bijeenkomst in het Kremlin, had Chodorkovski van de gelegenheid gebruik gemaakt om Poetin publiekelijk aan te spreken over corruptie. Hij had gezegd dat belangrijke overheidsfunctionarissen miljoenen aan steekpenningen incasseerden en liet een PowerPoint-presentatie zien met gegevens van de kosten van corruptie op de Russische economie. Op 25 oktober 2003 werden Michail Chodorkovski en zijn zakenpartner Platon Lebedev gearresteerd op verdenking van belastingontduiking, fraude en verduistering. Yukos werd zo goed als ontmanteld, waarbij de meest winstgevende onderdelen te beurt vielen aan Rosneft, een oliebedrijf dat geleid wordt door Igor Ivanovitsj Setsjin (°1960). Setsjin is een voormalig KGB-spion en één van de meest conservatieve adviseurs van Vladimir Poetin. Hij was vice-premier in het kabinet van Poetin en leider van het Комманда Силовиков [Kommanda Silovikov] of De Mannen van de Macht, een lobby van voormalige KGB-agenten - en dus vrienden van Poetin - in het Kremlin.

In een poging om de aandacht van het proces af te leiden, werd het gevoerd in de minder beduidende rechtbank van het Mesjtsjanskij district in Moskou. Achter de schermen speelden echter het Kremlin en het Moskouse Eerste Gerechtshof, de hoogste rechterlijke instantie van de stad Moskou, een sturende rol. Op 31 mei 2005 werden Chodorkovski en Lebedev veroordeeld wegens belastingontduiking en fraude tot 9 jaar gevangenisstraf. Op 22 september 2005 werd in een zitting van slechts één dag het vonnis in hoger beroep bevestigd waarbij de opgelegde straf tot 8 jaar werd verlaagd.

Omdat Chodorkovski en Lebedev dreigden voorwaardelijk vrij te komen nog vóór de presidentsverkiezingen van 2012, en dus mogelijk het heraantreden van Poetin als president konden verstoren, doken nieuwe «strafbare feiten» op, en werd een tweede proces tegen hen op touw gezet, waarbij ze onder meer beschuldigd werden van de diefstal van 350 miljoen ton olie. Naast het feit dat dit fysiek haast onmogelijk is, bleek ook dat rechter Viktor Nikolajevitsj Danilkin (°1957) regelmatig tijdens de processen werd bijgestuurd door het Kremlin. Danilkin had moeite met de soms absurde beschuldigingen en moest dus regelmatig «bijgepraat» worden.

Natalja Vasiljeva, een assistente van rechter Danilkin, getuigde op 14 februari 2011 dat de rechter zijn vonnis had voorbereid om het voor te lezen op 16 december 2010. Op 15 december echter werd de uitspraak om onduidelijke redenen verdaagd naar 27 december. Op 16 december werd duidelijk waarom: Poetin hield die dag een geruchtmakende toespraak waarin hij zei dat Chodorkovski een dief was en dus in de gevangenis thuishoorde. Vasiljeva getuigde dat het oorspronkelijke vonnis van Danilkin gewijzigd werd en dat de rechter het nieuwe vonnis tegen zijn wil had voorgelezen. Als gevolg van dat aangepaste vonnis konden Chodorkovski en Lebedev niet vóór augustus 2014 vrijkomen.

In 2011 vroeg de toenmalige Russische president Dmitri Anatoljevitsj Medvedev aan de Kremlin Raad voor Mensenrechten om de zaak Chodorkovski nader te onderzoeken. De Raad kwam tot de conclusie dat Chodorkovski en Lebedev onschuldig waren. Het leidde niet tot een vrijlating, integendeel: de negen leden van de Raad werden beschuldigd van omkoping. Vijf van hen werden het voorwerp van ondervragingen en vervolgingen. Sommigen verloren hun baan of moesten naar het buitenland uitwijken. Bovendien werd een derde rechtzaak tegen Chodorkovski en Lebedev voorbereid.

In de aanloop naar de Olympische Winterspelen van 2014 in Sotsji, een project waar Poetin wou schitteren voor het oog van de wereld, hadden heel wat wereldleiders aangekondigd dat ze niet aanwezig zouden zijn. Echte redenen werden niet opgegeven, maar het was duidelijk dat de wijze waarop de mensenrechten werden geschonden in Rusland aan de basis lag. Vooral de arrestatie van 30 Greenpeace activisten enkele maanden eerder, de zaak Chodorkovski, en de Russische anti-homowet waren een doorn in het oog. Op 17 december 2013 had de Amerikaanse president Barack Obama gezegd dat hij zelf niet zou komen. In de delegatie die hem zou vertegenwoordigen benoemde hij twee notoire homo's: tennislegende Billie Jean King (°1943) en hockeyspeler Caitlin Cahow (°1985). Volgens de Amerikaans-Russische journaliste Masha Gessen doemde voor Poetin het spookbeeld op om zich bij de opening van zijn persoonlijk prestigeproject omringd te zien met «alleen de Oekraïense president en twee Amerikaanse homo's». Hoedanook, op 19 december 2013 kondigde Poetin onverwacht aan dat Michail Chodorkovski gratie kon krijgen, wat de dag nadien ook meteen gebeurde: op 20 december 2013 landde Chodorkovski als een vrij man in Berlijn. Volgens Poetin kan hij ongehinderd terug naar Rusland komen, maar of dat ooit zal gebeuren is twijfelachtig, want de onderzoeken in de mogelijke derde rechtzaak werden niet stopgezet.

Twee dagen later publiceerde de zender Radio Svoboda op zijn website een artikel onder de titel Dossier Poetin. In dat dossier werd gesteld dat de vrijlating van Chodorkovski zou tot stand gekomen zijn onder druk van de Duitse regering. De Bundesnachrichtendienst (BND), één van de drie geheime diensten van Duitsland, beschikte namelijk over bewijzen dat Poetin, in de tijd dat hij nog locoburgemeester was van Sint-Petersburg, nauwe banden had met de Russische maffia via het in Duitsland geregistreerde bedrijf Sankt Petersburg Immobilien und Beteiligungs AG (SPAG), dat fortuinen had vergaard door illegale praktijken. De Duitse bondskanselier Angela Merkel (°1954) zou deze informatie gebruikt hebben als drukkingsmiddel voor de vrijlating van Chodorkovski. Poetin was immers nauwe betrokken bij SPAG. Sinds de oprichting in 1992 zat hij in de adviesraad van het bedrijf. Eén van de duistere praktijken betrof de mysterieuze verdwijning van een ton in beslag genomen cocaïne door toedoen van Viktor Vasiljevitsj Tsjerkesov (1950-2022), die toen directeur was van de FSB in Sint-Petersburg.

Op 23 januari 2014 verlaagde het Russische Hooggerechtshof ook de straf van Platon Lebedev en beval zijn vrijlating uit de gevangenis. Maar de rechter van het Hooggerechtshof, Pyotr Serkov (°1955), veranderde niets aan een gerechtelijk bevel op grond waarvan Chodorkovski en Lebedev 17 miljard roebel (300 miljoen euro) aan achterstallige belastingen moesten betalen. Meteen na zijn vrijlating zei Lebedev in een interview met Ren TV dat hij van plan was de zaken te hervatten.

Op 28 juli 2014 werd Rusland door het Permanent Hof van Arbitrage in Den Haag veroordeeld voor de wijze waarop Michail Chodorkovski en Yukos werden behandeld. Naast het feit dat Rusland veroordeeld werd tot een zeer zware schadevergoeding van 50 miljard dollar, was het Hof ook zeer hard in zijn motivatie. De ontmanteling van Yukos was politiek gemotiveerd, met als doel het bedrijf het faillissement in te duwen, zijn activa aan te slaan en toe te wijzen aan staatsbedrijven en de CEO van het bedrijf, Michail Chodorovskij, politiek monddood te maken.

Het gaat om de grootste schadevergoeding ooit toegekend door het Hof in Den Haag: ze is 20 keer groter dan de op een na grootste en houdt niet eens rekening met klachten van minderheidsaandeelhouders van wie de dossiers nog moeten worden onderzocht.

De gevolgen voor Rusland waren enorm: de som bedroeg 11 % van ‘s lands nationale valutareserves en 10 % van het overheidsbudget. Ook zouden er gevolgen zijn voor Rosneft, de energiereus die de meeste van Yukos’ activa in handen kreeg, en die de oliemaatschappij BP (British Petroleum) als minderheidsaandeelhouder had. De Russen moesten tegen 2 januari 2015 met geld over de brug komen, daarna begonnen verwijlintresten te lopen. Hoewel Rusland het vonnis niet kon aanvechten zou het land «alle middelen aanwenden om het ongedaan te maken». Bij niet-betaling konden volgens de conventie op arbitrage uit 1958 Russische activa in 150 landen worden aangeslagen om het vonnis uit te voeren.

In de entourage van Poetin maakte men zich allerminst zorgen. Eén van de mensen uit diens inner circle zei tegen de Financial Times dat het vonnis in het licht van de geopolitieke problemen met Oekraïne onbelangrijk was: «Er komt een oorlog in Europa. Denkt u nu echt dat dit van enig belang is?»

Op 20 september 2014 herlanceerde Michail Chodorkovski de beweging Open Rusland tijdens een online conferentie. De organisatie wil burgers samenbrengen die zowel in als buiten Rusland wonen, die de Europese waarden delen van een sterke, dynamische en toekomstgerichte staat gebaseerd op de principes van de democratie en van de rechtsstaat.

In 2008 onderhield Chodorkovski vanuit zijn cel een correspondentie met de beroemde Russische schrijver Ljoedmila Oelitskaja. In openhartige en onthullende brieven besprak Chodorkovski zijn leven in de gevangenis, waar hij zijn kracht haalde, en hoe zijn leven was als een oligarch. Uw webmaster vertaalde hun brieven in het Engels, Frans en Nederlands. U kan ze lezen via de link hieronder

Klik hier om de correspondentie tussen Chodorkovski en Oelitskaja te lezen


Aleksej Navalny

Een andere tegenstander van Vladimir Poetin, de bekende blogger Aleksej Anatoljevitsj Navalny (1976-2024), werd even vakkundig geëlimineerd. Navalny, die in 2009 door de Russische zakenkrant Vedomosti was uitgeroepen tot Persoon van het Jaar, werd bekend door zijn blogs en door enkele initiatieven van burgerlijke emancipatie. Eén van zijn strategiën bestond er bijvoorbeeld in om minderheidsaandeelhouder te worden in verschillende grote Russische staatsbedrijven. Als aandeelhouder hoopte hij financiële informatie te krijgen die hem kon toelaten om de financiële activa en de financiële structuur van deze bedrijven transparanter te maken. Navalny werd meerdere keren opgepakt en tot enkele weken celstraf veroordeeld voor het deelnemen aan manifestaties.

Op 10 juli 2013, toen hij zich was gaan registreren als kandidaat voor het burgemeesterschap van de stad Moskou, werd hij onder de ogen van een massa toeschouwers en de media aangehouden. Op 17 juli werd zijn kandidatuur formeel aanvaard. De dag nadien echter, op 18 juli 2013 werd hij op een proces in de stad Krilov veroordeeld tot 5 jaar strafkamp. De aanklacht was zo mogelijk nog absuder dan in het geval van Chodorkovski en Lebedev. Volgens de rechter zou Navalny, toen hij in 2009 adviseur was van Nikita Belych (°1975), de gouverneur van de oblast Kirov, 10.000 kubieke meter hout van het staatsbedrijf KirovLes ver onder de waarde hebben laten verkopen, en zou hij daarmee 400.000 euro achterover gedrukt hebben. Het verdict van de rechter kwam woord voor woord overeen met de beschuldiging van de openbare aanklager, behalve wat de straf betreft: de aanklager had zes jaar cel strafkamp geëist.

De avond van de uitspraak verzamelden duizenden mensen in de straten van Moskou en andere grote steden, ondanks het formele verbod op demonstraties. Deze samenkomsten, en wellicht ook internationale druk, zorgde ervoor dat de dag nadien er verrassend nieuws uit de lucht viel: op initiatief van de openbare aanklager werd Navalny vrijgelaten op borgtocht. Hij was weer vrij tot zijn proces in beroep behandeld zou worden.

Er werd evenwel gesuggereerd dat de Russische overheid hem hiermee een laatste kans wilde geven om Rusland te ontvluchten. De journalist en mensenrechtenactivist Aleksandr Pinchosovitj Podrabinek (°1953) suggereerde op de website van het Institute of Modern Russia dat de autoriteiten het moment gemist hebben dat Navalny kon worden gedood zonder al te veel publiciteit. Het Kremlin zou hem hebben willen zien emigreren indien hij daarna niet meer terug zou keren naar Rusland. Ze zouden dus gewild hebben dat hij probeerde te ontsnappen aan de rechtbank en dat hij ergens politiek asiel zou aanvragen, want dan kon hij niet ongestraft naar Rusland terugkeren.

In februari 2014 werden Aleksej Navalny en zijn broer Oleg vervolgd voor het verduisteren en witwassen van geld na een klacht van Bruno Leproux, algemeen directeur van het Russische dochterbedrijf van het Franse merk van cosmetica en schoonheidsproducten Yves Rocher. De aanklagers beweerden dat de gebroeders Navalny méér dan 26,7 miljoen roebel of 540.000 dollar van de Russische dochteronderneming Yves Rocher Vostok zouden hebben verduisterd tussen 2008 en 2012. Ondanks het feit dat Yves Rocher Frankrijk ontkende dat er verliezen werden geleden, werd Navalny onder huisarrest geplaatst op 28 februari 2014, en werd hem verboden te communiceren met anderen dan zijn familie, nadat hij de hem opgelegde reisbeperkingen zou hebben overtreden.

Daarna volgden twee verrassende gebeurtenissen. Oorspronkelijk was gepland dat het vonnis zou worden uitgesproken op 15 januari 2015. Sympathisanten hadden voor die dag demonstraties voorzien in heel wat steden. Niet alleen in Rusland, overigens. In veel steden in Europa en de Verenigde Staten hadden supporters van Navalny activiteiten gepland vóór de deuren van winkels en kantoren van Yves Rocher. Maar dan, op 29 december 2014, kondigde de rechter plots aan dat ze het vonnis de volgende dag reeds zou uitspreken, op 30 december 2014. De tweede verrassing was dat Aleksej Navalny slechts een voorwaardelijke straf kreeg van 3,5 jaar, terwijl zijn broer Oleg werd veroordeeld tot 3,5 jaar effectieve celstraf en meteen na het vonnis werd gearresteerd. Het leek erop dat, door Aleksej's broer harder te straffen, de Russische autoriteiten een extra psychologische druk op de familie Navalny wilden zetten om ze te doen zwijgen.

Maar Navalny zweeg niet, en hij werd nog verder lastig gevallen. In 2018 werd hij deels blind aan één oog nadat een chemische stof in zijn gezicht gegooid was, In juli 2019 werd hij, terwijl hij in de gevangenis zat na een veroordeling voor het aanzetten tot protest, in een ziekenhuis in Moskou opgenomen tengevolge van een vergiftiging.

Op 20 augustus 2020 werd Navalny, per vliegtuig onderweg van Tomsk naar Moskou, onwel en hij moest op de afdeling intensieve zorg van een ziekenhuis in Omsk worden opgenomen. Het incident veroorzaakte internationale commotie en riep vragen op van regeringsleiders als de Duitse kanselier Angela Merkel en de Franse president Emmanuel Macron. Het ziekenhuis in Omsk had naar eigen zeggen aanvankelijk geen vergiftigingsverschijnselen opgemerkt en weigerde om hem voor verdere behandeling naar Duitsland te laten vertrekken. Maar op 22 augustus werd hij toch naar Berlijn overgebracht. Daar ontdekten de dokters dat hij vergiftigd was met novitsjok, een zenuwgif dat indertijd nog door de Sovjet-Unie was ontwikkeld. Het is veel sterker dan andere zenuwgiffen zoals sarin en kan moeilijker bestreden worden met atropine. Het is een erg dodelijk wapen dat zeker niet overal te krijgen is en dat brengt de verdenking wel heel erg naar de Russische overheid.

Op 17 januari 2021 keerde Navalny terug naar Rusland en werd bij zijn aankomst meteen gearresteerd. Als reden werd opgevoerd dat hij de voorwaarden van zijn voorwaardelijke veroordeling in de zaak van Yves Rocher zou geschonden hebben. Hij werd tot twee jaar en acht maanden cel veroordeeld.

Twee dagen later publiceerde de Anti-Corruptie Organisatie van Navalny een rapport over een landgoed dat Vladimir Poetin voor zichzelf laat bouwen in de buurt van Gelendzjik aan de Zwarte Zee, op een domein van zo'n 70 vierkante kilometer. Het domein is 39 keer zo groot als Monaco en de bouw ervan kostte méér dan 1,5 miljard dollar. Zijn video toonde luchtbeelden van het landgoed via een drone en een gedetailleerde plattegrond van het paleis. Eén van de vragen die Navalny zich stelt is hoe Poetin zich zo'n paleis kan permitteren met een jaarloon van 8,885,886 roebel of 74.641 euro per jaar.

Op 29 juni 2021 werd de hele organisatie rond de activiteiten van Navalny als extremistisch geklasseerd en ontbonden.

In februari 2022 werd Alexei Navalny geconfronteerd met nog eens 10 tot 15 jaar gevangenisstraf in een nieuw proces wegens fraude en minachting van de rechtbank. De aanklager beweerde dat hij 4,7 miljoen dollar aan donaties van zijn politieke organisaties heeft gestolen. Hij werd berecht in een geïmproviseerde rechtszaal in de strafkolonie IK-2 waar hij gevangen zat. Op 21 februari echter weigerde Fjodor Gorozjanko, een voormalig teamlid van Navalny, om tegen hem te getuigen. Hij zei dat hij niet geloofde dat Navalny misdaden had begaan. Drie dagen later bekritiseerde Navalny tijdens zijn proces de Russische invasie van Oekraïne en vroeg de rechtbank om zijn verklaring op te nemen in het procesprotocol. Op 22 maart 2022 sprak rechter Margarita Nikolajevna Kotova een straf uit vah 9 jaar. Vier dagen eerder was ze gepromoveerd, maar ze kon de nieuwe baan pas krijgen na de veroordeling van Navalny.

In augustus 2023 werd Nalvalny opnieuw veroordeeld, deze keer tot 19 jaar cel. De uitspraak werd gedaan in een rechtbank honderden kilometers buiten Moskou om Navalny zo weinig mogelijk publiciteit te geven. Hij werd onder meer aangeklaagd vanwege «het oprichten van een extremistische beweging». De totale straf die Navalny moest uitzitten liep daarmee op tot 30 jaar. Navalny werd overgebracht naar de IK-6 gevangenis in Melechovo, 150 kilometer ten oosten van Moskou. Dat is een zwaarbeveiligde inrichting waar volgens een ex-gedetineerde in 2021 geregeld martelingen en seksueel misbruik hebben plaatsgevonden.

Op 5 december 2023 verdween hij spoorloos. Op 10 januari 2024 verscheen hij terug op de sociale media, en vertelde hij dat hij was overgebracht naar Strafkolonie IK-3 in Charp, vlakbij de poolcirkel. Op 17 februari 2024 meldde de gevangenis dat hij die dag om 14.17 plaatsekijke tijd was overleden.


Vladimir Boekovski

Vladimir Konstantinovitsj Boekovski 1942-2019) was één van de eersten om het gebruik van psychiatrische gevangenneming als maatregel tegen politieke gevangenen in de Sovjet-Unie naar buiten te brengen. Hij verbleef zelf 12 jaar in gevangenissen, werkkampen en psichoesjkas.

Boekovski begon reeds op jonge leeftijd te rebelleren. Hij was amper 17 jaar oud toen hij in 1959 in Moskou van school werd gestiuurd voor het oprichten en leiden van een «ongeautoriseerd blad», maar hij is wellicht het meest bekend voor zijn acties tegen de psychiatrische instellingen in de Sovjet-periode.

In 1970 was Boekovski in contact gekomen met correspondent Bill Cole (1922-2006) van de Amerikaanse televisiezender CBS. Onder het mom van een famùilie-uitstap met vrouw en kinderen en enkele vrienden ging hij picknicken in de bossen buiten Moskou. De KGB bleef op de achtergrond en hield hen van op een afstand in de gaten. Boekovski kon het zo regelen dat de agenten hem niet konden zien terwijl Bill Cole een interview met hem filmde. In dat interview beschreef hij hoe de Sovjetregering politieke dissidenten opsloot in psychiatrische inrichtingen en hen onderwierp aan experimentele behandelingen met diverse medicamenten. Samen met het interview wist Boekovski ook nog méér dan 150 pagina's het land uit te smokkelen. Daarin werd het politieke misbruik van psychiatrische instellingen in de Sovjet-Unie verder gedocumenteerd. Het interview werd door Canadese diplomaten het land uit gesmokkeld en uitgezonden door CBS onder de titel Voices from the Soviet Underground.

Het interview en de informatie die Boekovski had verzameld en naar het Westen had gestuurd, zette mensenrechtenactivisten over de hele wereld en binnen de Sovjet-Unie aan het denken. Boekovski werd gearresteerd op 29 maart 1971, en in januari 1972 werd hij veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf, vijf jaar in een werkkamp en nog vijf jaar in interne ballingschap.

In december 1976 werd Boekovski weggevoerd uit de Sovjet-Unie om in de luchthaven van Zürich te worden uitgewisseld voor Luis Corvalán (1916-2010), de in Chili gevangen genomen secretaris-generaal van de communistische partij. Boekovski verhuisde naar het Verenigd Koninkrijk en vestigde zich in Cambridge, waar hij zijn studies biologie verder zette die hij vijftien jaar eerder had moeten onderbreken. Hij organiseerde en steunde allerlei anticommunistische initiatieven.

In april 1991 keerde Vladimir Boekovski voor het eerst sinds zijn deportatie terug naar Moskou. In de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 1991 beschouwde Boris Jeltsin's campagnestaf Boekovski als een potentiële vicepresidentskandidaat, maar dat ging niet door. In 2002 ontmoette hij Boris Nemtsov in Cambridge om de strategie van de Russische oppositie te bespreken. Zij spraken af om als Russische liberalen compromisloze tegenstand te bieden aan wat zij zagen als de autoritaire regering van Vladimir Poetin en de zijnen.

In januari 2004 was Vladimir Boekovski medeoprichter van Comité 2008, samen met Garry Kasparov, Boris Nemtsov, Vladimir Kara-Moerza en anderen. Dat was een overkoepelende organisatie van de democratische oppositie die werd opgericht om vrije en eerlijke verkiezingen te garanderen in 2008. Het Comité 2008 stelde Boekovski voor als kandidaat voor die verkiezingen. Op 22 december 2007 werd de kandidatuur van Boekovski echter afgewezen door de Centrale Kiescommissie.

Boekovski was betrokken bij elke actie tegen ondemocratische avtiviteiten in de Russische Federatie, zoals de annexatie van de Krim in 2014, de «geheime oorlog» die Rusland in datzelfde jaar was begonnen in de Oekraïense Donbas regio, en de vergiftiging van Aleksander Litvinenko in 2006. De regering durfde hem echter niet aanpakken zoals de andere dissidenten. De sancties tegen hem bleven beperkt tot het verwerpen van zijn kandidatur voor de verkiezingen, en het weigeren van paspoorten en visa. Hij overleed op 27 oktober 2019 op 76-jarige leeftijd aan een hartaanval in Cambridge.


Vladimir Kara-Moerza

Vladimir Vladimirovitsj Kara-Moerza (°1981) is een oppositiepoliticus, journalist, auteur en filmmaker. Als protégé van Boris Nemtsov werd hij vice-voorzitter van Open Russia, een NGO opgericht door de Russische zakenman en voormalig oligarch Michail Chodorkovski, die het maatschappelijk middenveld en de democratie in Rusland wil bevorderen. In 2012 werd hij gekozen in de Coördinerende Raad van de Russische Oppositie, een samenwerkingsverband tussen dissidenten van allerlei strekkinggen. Leden van deze Raad waren onder meer Alexej Navalny, gewezen schaakgrootmeester Garry Kasparov en gewezen vicepremier Boris Nemtsov.

Kara-Moerza werd op 16-jarige leeftijd journalist. Hij werkte als Londense correspondent voor de kranten Novje Izvestia en Kommersant en voor het radiostation Echo Moskvy. Tussen 2000 en 2003 was hij adviseur van oppositieleider Boris Nemtsov in de Doema. In januari 2004 was hij medeoprichter van het Comité 2008, een overkoepelende oppositiegroep onder leiding van Boris Nemtsov en Garry Kasparov. In mei 2007 hielp Kara-Moerza de ervaren mensenrechtenactivist en schrijver Vladimir Boekovski als democratische oppositiekandidaat voor het Russische presidentschap bij de verkiezingen van 2008. In 2012 nam hij deel aan de straatprotesten in Moskou tegen het bewind van Poetin, de grootste pro-democratische demonstraties in Rusland sinds 1991. Als journalist die vloeiend Engels sprak en deels in de VS woonde, speelde Kara-Moerza een rol bij de gebeurtenissen die leidden tot de goedkeuring van de Magnitsky Act in 2012 door het Amerikaanse Congres.

Eind 2014 schreef hij over de vele antidemocratische trends in Rusland. President Vladimir Poetin had bijvoorbeeld de Sovjetpraktijk hervat om dissidenten hun Russische staatsburgerschap te ontnemen.

Twee keer werd een moordpoging op Kara-Moerza ondernomen, maar hij heeft ze allebei overleefd. Op 26 mei 2015 werd hij tijdens een bijeenkomst plotseling ziek in Moskou. De artsen hadden vastgesteld dat hij vergiftigd was, maar later werd de diagnose tot nierfalen bijgesteld. Op 2 februari 2017 werd hij opnieuw opgenomen in het ziekenhuis met dezelfde symptomen als in 2015. Deze keer bleven de artsen wel bij hun besluit dat het ging om toxische invloed van een onbekende stof, maar er werd verder geen gevolg aan gegeven. Merkwaardig is dat ook een bloedmonster werd gestuurd naar een laoratorium van de Amerikaanse FBI, maar deze heeft haar bevindingen nooit willen vrijgeven.

Op 11 april 2022, tijdens de Russische invasie van Oekraïne, werd Kara-Moerza gearresteerd op beschuldiging van het negeren van politiebevelen. De arrestatie kwam uren nadat hij de regering van Poetin «een regime van moordenaars» had genoemd. Op 22 april 2022 werd hij door een Russische rechtbank aangeklaagd wegens vermeende verspreiding van valse informatie over het Russische leger. In juli werd er «samenwerking met een ongewenste buitenlandse ngo» aan toegevoegd, en in oktober ook «verraad».

In april 2023 eisten de Russische aanklagers een gevangenisstraf van 25 jaar. Bovendien vroeg de aanklager ook om de straf uit te zitten in een gevangeniskolonie met een streng regime. Op 17 april 2023 werd deze straf bevestigd.

De vier grootste jurisdicties die Magnitsky-achtige sanctieprogramma's hebben (de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Canada en de Europese Unie) hebben in juli 2023 gerichte sancties opgelegd aan zes Russische staatsburgers die een rol hebben gespeeld in de detentie en de veroordeling Vladimir Kara-Moerza. Het gaat om:

-

Vitali Aleksandrovitsj Belitsky en Jekaterina Michailovna Dorochina, de rechters van de rechtbank van Moskou die Kara-Moerza hebben veroordeeld;
-

Natalia Nikolajevna Doedar, de rechter van het Districtsgerecht van Basmanny die de voorlopige hechtenis van Kara-Moerza verlengde;
-

Boris Georgievitsj Loktionov, de hoofdaanklager die Kara-Moerza beschreef als «een vijand van de staat» en die aandrong op de maximumstraf;
-

Danila Joerievitsj Michejev, een getuige-deskundige voor de Russische regering die beweerde dat Kara-Moerza's verklaringen over de Russische strijdkrachten neerkwamen op het verspreiden van valse informatie, wat deel uitmaakte van de basis waarop rechter Jelena Lenskaja beval dat Kara-Moerza moest worden vastgehouden;
-

Anna Jevgenievna Potytsjko, de aanklager die de afwijzing van Kara-Moerza's beroep tegen zijn voorlopige hechtenis steunde.


Kom terug, Michail Boelgakov

De gebeurtenissen rond Navalny riepen niet alleen in Rusland, maar ook wereldwijd reacties op. Op 20 juli 2013 ontlokten ze aan Denis MacShane, de voormalige minister van Europese Zaken van het Verenigd Koninkrijk, zelfs de uitspraak: “Where are you» Mikhail Bulgakov when we need you?”


Kirill Serebrennikov

Op 22 augustus 2017 werd Kirill Semjonovitsj Serebrennikov (°1969), één van de bekendste Russische film- en theaterregisseurs gearresteerd.

Serebrennikov was de directeur van het Gogol Centrum, een progressief experimenteel theater dat populair is bij liberale Moskovieten. Het staat bekend om hedendaagse producties die vaak direct verband houden met politieke of seksuele thema's die in Moskou zelden op het podium worden getoond.

De aanklacht ging echter niet over de politieke of morele standpunten van Serebrennikov maar - u kon het al raden - over verduistering. Het zou meer bepaald gaan om een bedrag van 68 miljoen roebel, ongeveer 975.000 euro of 1,15 miljoen dollar. Serebrennikov zou onder meer de subsidie van 2,3 miljoen roebel (32.999 euro of 39.359 dollar), die hij van 2011 tot 2014 ontvangen had voor de productie van Een Midzomernachtdroom van William Shakespeare door zijn gezelschap Studio Zeven, in eigen zak gestoken hebben. Het Openbaar Ministerie zei dat het stuk zelfs nooit opgevoerd werd. Een absurde uitspraak, want sinds de première in 2012 kregen de opvoeringen in Rusland en in het buitenland, onder meer in het Théâtre National de Chaillot in Parijs en in het Théâtre des Martyrs in Brussel, ruime aandacht in de pers - zowel pro als contra -, en het stuk werd zelfs genomineerd voor theaterprijzen. De reactie van rechter Tatjana Vasjoetsjenko van de Rechtbank van Presnenski in Moskou op deze vaststelling was verbazend laconiek: «Een gepubliceerd artikel bewijst niet dat het evenement ook heeft plaatsgevonden».

Serebrennikov had reeds een moeilijk jaar 2017 gehad. In mei werd hij gehoord «als getuige in een fraudezaak», na de arrestatie van producent Alexej Malobrodski en hoofdboekhoudster Nina Masljajeva, gewezen medewerkers van Studio Zeven. Masljajeva zou tijdens de ondervragingen «bewijzen voor de betrokkenheid van Serebrennikov» hebben aangeleverd.

Nadien werden de opvoeringen van een ballet over de beroemde danser Rudolf Noerejev (1938-1993), die in juli hadden moeten plaatsvinden in het Bolsjoi Theater, drie dagen vóór de geplande première afgelast. Volgens directeur Vladimir Oerin was de uitvoering «nog niet klaar», maar insiders vertelden dat hij onder druk was gezet om het ballet te schrappen omdat de homoseksuele relaties van Noerejev openlijk aan bod kwamen in de productie.

De rechter van het Districtsgerecht van Basmanny - dezelfde rechtbank die de voorlopige hechtenis van Kara-Moerza verlengde - besliste om Serebrennikov onder huisarrest te plaatsen tot 19 oktober 2017. Meer dan 3500 artiesten ondertekenden een steunbrief waarin ze het ministerie van Cultuur vroegen de aanklacht tegen de directeur in te trekken. Tevergeefs, want in juni 2020 werd Serebrennikov veroordeeld en kreeg hij een proeftijd van drie jaar en een verbod van drie jaar om met overheidssteun een culturele instelling te leiden. Hij moest ook een boete van 800.000 roebel betalen.

Op 12 november 2021 betaalde Serebrennikov 129 miljoen roebel terug die door het ministerie van Cultuur als compensatie was geclaimd. In februari 2021 werd Serebrennikov ontslagen uit het Gogol-centrum.

Op 28 maart 2022 annuleerde de rechtbank de voorwaardelijke straf, rekening houdend met het feit dat alle financiële schade was terugbetaald en dat Serebrennikov tijdens zijn ambtstermijn een positief profiel kreeg. Het reisverbod werd opgeheven en Kirill kon Rusland verlaten.


Sommigen mogen geld verduisteren

Op 29 maart 2001 om 22.00 uur werden bij de douanepost Bietingen in de buurt van Gottmadingen, Duitsland, een man en een vrouw aangehouden die hadden geprobeerd om te voet de grens met Zwitserland over te steken. Zij droegen een handtas en een aktentas met computers disks en documenten. De vrouw heette Tamara Roeditsj (°1959), moleculair bioloog, geboren in Moskou in 1959. De man was Oleg Lototsky (°1962), vriend en zakenpartner van mevrouw Roeditsj. Ze zeiden dat ze op zakenreis waren naar Zürich. De douanepost Bietingen ligt echter niet op de normale routes naar Zwitserland, en er komen zelden individuele personen langs .

De documenten die ze bij zich hadden toonden verrichtingen ter waarde van 5 miljard dollar op rekeningnummers van 6 banken, waaronder Crédit Suisse, de Deutsche Bank, ABN AMRO Bank en de Bank of Cyprus. In het verslag dat door de douane werd overgemaakt aan het Centraal Bureau voor de bestrijding van financiële criminaliteit in Baden-Württemberg, staat te lezen dat de gevolmachtigde ondertekenaar Vladimir Poetin was, op dat moment president van de Russische Federatie.

Voor zover wij weten werd Vladimir Poetin niet ondervraagd over dit incident en is hij nog steeds een vrij man.


Niet iedereen komt voor het gerecht

Heel wat tegenstanders van het regime van Vladimir Poetin werden nooit voor het gerecht gebracht, maar meteen uitgeschakeld. Vooral journalisten die kritische artikelen schreven over het regime werden vaak op brutale wijze vermoord. Niet minder dan 144 journalisten werden gedood tussen 1999, het jaar waarin Poetin voor het eerst president werd, en 2014. Eén van hen was Anna Politkovskaja, over wie u hier méér kan lezen.

 

Deze pagina delen |